22-09-2015 - Skiën, Nieuws

SÖLDEN Poeder happen en airtime pakken.

Misschien ken je het gebied van de verhalen over goede après-skifeesten of van de jaarlijkse seizoensopening op de gletsjer waar veel ski’s getest worden. Misschien ben je er zelf nog nooit geweest, maar heb je er al wel over gehoord: Sölden, een favoriet onder de Nederlandse wintersporter en dit jaar onze testlocatie.

Tekst & Beeld: Ananda van Welij

Het is de laatste week van maart als we aankomen en inchecken in Landhaus Santer Sepp. Net boven het dorp gelegen zou je normaal gesproken om deze tijd van het jaar naar de lift toe moeten kunnen skiën om je dag te starten, alleen de dooi heeft al hard huis gehouden de afgelopen weken. Mààr als we de volgende dag in het donker naar boven moeten rijden om alle ski’s de berg op te vervoeren naar het Giggijoch-station, sneeuwt het als een malle. Het is glijden geblazen, maar gelukkig komt de bus vol waardevolle spullen veilig op de parkeerplaats aan waar een pistebully klaar staat om alles naar onze uitvalsbasis voor de komende week te vervoeren.

Na een stevig ontbijt is het tijd om de skischoenen echt aan te trekken en aan de slag te gaan. De ski’s worden gesorteerd op testcategorie en na het eerste paar ingesteld te hebben op de juiste schoenmaat is het tijd om wat van die verse sneeuw te proeven. 145 kilometer aan dagelijks geprepareerde pistes verspreid over drie bergtoppen die boven de drieduizend meter uitkomen maken dat je je in Sölden niet snel verveelt. Wel zo jn voor ons, want we hebben heel wat meters af te leggen de komende week.

1,2

 

Vanuit het Giggijoch-restaurant en basisstation kan je verschillende kanten op. Ga je rechts de lift in dan zit je aan de Hoch Sölden-kant. Ga je links dan kun je een korte lift pakken, of de Silberbrunnl-lift nemen die je naar de Rotkogljoch-top brengt vanwaaruit je of terug kunt naar de Giggijoch, of de heerlijk lange nummer 11-piste kunt pakken. Als een stel jonge honden die worden losgelaten in het bos schieten we ervandoor als we hier aan de top uitstappen. De sneeuw is vers, het is nog niet zo druk en we willen niet alleen aan de slag, maar vooral ook skiën! Deze rode nummer 11-piste blijkt de perfecte warming-up en pistetestgrond voor het materiaal dat we de komende dagen grondig op de proef moeten stellen. Over een glooiend terrein dat langs de piste wordt afgewisseld met open stukken en bossen skiën we het Rettenbach Tal in. Hier stappen we de Stabele-lift in en terwijl we steeds hoger gaan veranderen de glimlachen in grote grijzen. “Zie je die drop?” “En daar kan je dan tussendoor en kom je bij die uit!” Jurgen en Paul zitten nog maar met moeite stil, freestyler Jimi luistert geboeid en snelheidsfanaat Tim heeft er stiekem ook wel zin in. Ik check nog even m’n camera om er voor te zorgen dat ik zometeen geen tijd verlies, want het is duidelijk: we hebben onze poedertestgrond gevonden. Het terrein onder de lift biedt een variatie aan bomen, drops en open stukken. De run is misschien niet de langste op de berg maar heeft alles wat je wilt in een poederafdaling en de wind heeft hier, in tegenstelling tot de andere kant van de berg, niet huisgehouden. Het sneeuwdek is stabiel en diep, en het zicht is goed. Achter elkaar duiken we het terrein in, iedereen zijn eigen weg zoekend. De rest van de dag blijven we dit rondje herhalen, iedere keer met een ander paar ski’s onder onze voeten, in de lift met de kap naar beneden, tegen de sneeuw, resultaten noterend.

Aan het einde van de dag is het terug skiën naar het dorp en dankzij de verse sneeuw is dit geen probleem. Sterker nog, het is een lekkere afdaling langs verschillende après-skibarretjes. Het is er vandaag aan de stille kant door de hoeveelheid sneeuw die er nog steeds naar beneden komt. Iedereen zit binnen met zijn handen om een warme kop choco of heeft de gondellift naar beneden genomen. Vinden wij niet erg… Nog even de benen moe maken zodat die sauna straks echt met een goede reden bezorgt kan worden. Twee dagen later laat de zon zich af en toe zien en het is tijd voor ons om het gebied eens verder te verkennen. De dikke poederlatten worden ingewisseld voor freemountain- en pisteski’s en zo trekken we na de Stabele-lift door naar de Gaislachkogl II. Deze brengt je naar 3058 meter hoogte van waaruit je een geweldig uitzicht hebt over besneeuwde bergtoppen zover als je kunt kijken. Vanuit hier kun je of via de gewone piste naar beneden, of onder de lift door duiken en off-piste naar beneden. Dit is niet voor iedereen weggelegd want, vooral het begin, is behoorlijk aan de steile kant en zowel wat betreft techniek als lawinegevaar moet je dus opletten. Wie geprikkeld wordt door dit uitzicht en nog meer variatie wil, kan vanuit de Rotkogljoch met de Gletscherexpress naar het gletsjergedeelte van Sölden. Maar helaas blijft die voor ons verstopt in de wolken en zo is het tijd om te gaan lunchen en weer ski’s te wisselen.

1.1

De laatste twee dagen blijven de temperaturen laag, maar komt de zon door. Beter hadden we het niet kunnen hebben deze week! Tijd om de piste- en parkski’s tevoorschijn te halen en te knallen. Snelle rondjes worden er gemaakt via de Giggijoch- en Silverbrunn-lift, waar de afdalingen een jne variatie bieden aan steilheid en glooiende pistes, zodat we goed kunnen testen op korte versus lange bochten en hoge versus lage snelheid. Het park van Sölden is er eentje om van te watertanden, zeker nadat de parkcrew de boel weer perfect in vorm heeft gebracht na alle verse sneeuw die er is gevallen. Terwijl Jimi en ik het park in duiken, knallen Tim en Didier over de piste. Ondanks dat Jurgen eigenlijk gewoon in zijn bed zou moeten liggen en om uit te zieken, staat hij toch een paar poederski’s klaar te maken voor een behoorlijke klim samen met Paul. Ze hebben namelijk een open poederveld gezien waar ze nu al een paar dagen naar zitten te koekeloeren en dat gereden moét worden. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl de mannen aan het lopen zijn begint Tim zich stiekem ook te vermaken in het park en voor we het goed en wel in de gaten hebben, zien Jimi en ik vanuit de lift ineens een knaloranje jas over de grote schans schieten. Als we Tim niet veel later onderaan het park weten te onderscheppen en vragen waarom hij toch ineens ging, zegt hij doodsimpel en met een stoute grijs: “Ik had voor m’n gevoel de snelheid wel goed, dus waarom niet?” Tja, zo kan je het natuurlijk ook bekijken. Hierna kan Jimi zich natuurlijk niet laten kennen en al snel vliegen de mannen door de lucht en testen ze de parkski’s tot het uiterste. En dan ontvang ik een sms’je van Jurgen dat ze er bijna zijn. Snel spring ik in de lift naar de afgesproken plek vanwaaruit ik het beste zicht zal hebben op hun run. Niet veel later gaat mijn telefoon over, het teken dat ze gaan indroppen. Na elkaar komen ze met gracieuze bochten naar beneden om met een dikke grijs en buiten adem beneden uit te komen.

En dan is het tijd om de week af te ronden, de balans op te maken en de resultaten te verwerken. Sölden heeft in de afgelopen week zijn veelzijdigheid laten zien en is duidelijk meer dan een aprés-ski dorp. Maar voor we weer in de bus naar huis scheuren is het tijd voor een echte après-ski sessie, Sölden-stijl. Gelukkig heb ik nog de helderheid van geest om door te geven dat we wat later zullen zijn voor het eten. Toch wel heel erg jn, die Oostenrijkse gezelligheid en gastvrijheid. Sölden, we komen nog wel eens terug, denk ik zo.

Dit is een artikel uit White Magazine #1 2014. Wil je alle artikelen lezen of mocht je dit nummer gemist hebben dan kun je deze uiteraard nog bestellen in onze webshop. Je kunt voor het gemak ook abonnee worden zodat alle uitgaven voortaan op je deurmat belanden.

 van