Riders in the storm
Mocht je nog nooit andere sneeuw dan Europese hebben gezien, dan is Oregon waarschijnlijk niet het eerste gebied dat in je opkomt bij de zoektocht naar een verre wintersportbestemming. Maar naast het kilometers witte goud op Mount Hood en Mount Bachelor, biedt deze regio tevens cultuur en traditie die we niet op de tv voorbij zien komen. Een wintersportvakantie met stedentrip, roadtrip en culturele poederruns.
Tekst: Mirte van Dijk
Beeld: Ananda van Welij
Not your lucky day
Eigenlijk is het best een raar gevoel, je wintersportvakantie beginnen met een bezoek aan de stad in plaats van dat je in een bergdorp belandt. We landen om negen uur ‘s ochtends in Portland. Hoewel het voor ons theoretisch al avond is, is de dag hier net begonnen. In het centrum van Portland hangt een relaxte en vredige sfeer onder het dikke, onheilspellende wolkendek. Omdat we de jetlag tegemoet racen, heeft een inke kop kof e onze prioriteit. We slingeren de heerlijke SUV van Alamo tussen de hoge gebouwen door en zien dat eigenlijk alles, op ons heerlijke Rose-hotel en een klein kof ebarretje na, gesloten is. Vreemd. We stappen er met besneeuwde boots binnen en worden vrolijk begroet: “Hi there! It’s s-o-o-o nice to m-e-e-e-t y-o-o-o-u-u-u!” Goedemorgen to you too. “It’s not your lucky day, because there is a huge storm coming!” Aha! Dat verklaart waarschijnlijk waarom er nauwelijks mensen op straat zijn en alles gesloten is. Er is code rood afgegeven. Harde windstoten, dikke mist, een pak verse sneeuw en scherpe ijsregen, dat is wat we de komende week moeten trotseren.
We jetlaggen twee koppen kof e weg en besluiten te voet door de verlaten straten van Portland rond te dwalen. “You know, there is one place that is still open today…”, horen we onverwachts onder een cowboyhoed vandaan komen als we naar de uitgang van het kof etentje lopen. We luisteren aandachtig naar de route die de man ons beschrijft en gaan op ontdekkingstocht. Uiteindelijk zitten we aan de rootbeer in een van de oudste, tevens grootste, bierbrouwerijen van Portland, waar van de code rood niks te merken is. Aan de andere kant van de weg is een motor art-show gaande en we zitten dan ook tussen de motorrijders en houthakkersoverhemden, terwijl we het Nederlandse schaatsteam toejuichen dat medailles aan het binnenharken is tijdens de Olympische Winterspelen. Het is stampvol en de gezelligheid neemt toe. Met het visitekaartje van Portland is in ieder geval niets mis.
Teaser
Vanaf Portland is het nog ongeveer anderhalf uur rijden naar het dichtstbijzijnde skigebied, Mount Hood. Dit is één van de meest beklommen bergen ter wereld en is tevens onderdeel van Oregons ‘seven wonders’. De scherpe randen van Mount Hood steken ver boven het platteland uit en schitteren met de omringende gletsjers in het zonlicht. Maar niet vandaag.
Gezien de weersomstandigheden en omdat het meer glijden en slippen dan rijden is naar de voet van Mount Hood-Meadows. We doen het dan ook rustig aan. Op zich is het niet zo erg, want het landschap van Oregon is geen vervelend decor en inmiddels liggen de donuts, wafels en bagels van het ontbijt niet meer zo zwaar op de maag. Bij het uitstappen worden we verwelkomd door de gure wind. Met onze bivakmuts en capuchon tot standje maximaal over onze oren getrokken, zien we eruit alsof we op expeditie zijn. Onder het motto ‘er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding’ begeven we ons op en top voorbereid naar de kassa. “The rst lift will hopefully open in half an hour”, zegt de kassadame. Voordeel: die verse poeder is niet kapot gereden. We staan dan ook ongeduldig te wachten tot we uiteindelijk naar boven mogen, de sneeuwvlokken en het wolkendek in.
Dit is een artikel uit White Magazine #1 2014. Mocht je dit nummer gemist hebben dan kun je deze uiteraard nog bestellen in onze webshop. Je kunt voor het gemak ook abonnee worden zodat alle uitgaven voortaan op je deurmat belanden.
