Sneeuwtrip naar Polen

Als Nederlanders hebben wij veel te kiezen. Natuurlijk kunnen wij voor de après-ski en de schnitzels naar Oostenrijk gaan, of voor de heerlijke restaurantjes naar Frankrijk. Als je het financieel wat breder hebt kan je in het vliegtuig stappen naar Colorado of je kiest voor de schoonheid en pizza’s van Italië. En daarnaast kunnen we nog kiezen uit Winterberg, Snowworld, Andorra en 1001 andere locaties met sneeuwpret alom. ‘Maar je kan toch ook skiën in Polen?’ Zo verliep het gesprek tussen snowboarder Roy Landsbergen, fotograaf Jarno Schurgers en mij, terwijl we plannen aan het smeden waren om het regenachtige Nederland te ontvluchten.

Tekst: Mike van Mosel
Foto’s: Jarno Schurgers

Zakopane
Aan onze sneeuwtrip zaten twee eisen vast, het diende goedkoop te zijn en naar een interessante bestemming te gaan. Na wat research online, wat telefoontjes en veel geplan staat het vast: onze trip gaat naar Zakopane. We regelen via Sunshine World, een Engelse reisorganisatie die gerund wordt door kamikaze-skiër Alan Garcia, een appartement in een Pools huisje dat net buiten het centrum van Zakopane ligt.

Het valt bij de afslag van de snelweg meteen op dat het landschap niet bergachtig is, maar dat het meer op een heuvellandschap lijkt. ‘Hebben deze bergen ons dan wel wat te bieden?’ Wij waren benieuwd!

Ons appartement blijkt te liggen aan een glibberig, smal en ijzig paadje. In onze ogen een eng stuk weg, maar het wegdek van de snelweg was niet veel beter. Elke meter ligt er wel een diep gat waardoor we ons na drie uur lang stuiteren door het Poolse landschap als een rijstkorrel in een sambabal voelen. Wellicht handig te vermelden is dat we er op de terugweg achter kwamen dat de Polen een paar jaar geleden een nieuwe snelweg hebben aangelegd – zonder gaten en met veel restaurantjes en tankstations – en dat we op de heenweg gewoon op de verkeerde snelweg zaten.

Roy heeft zijn scherpziend oog reeds op heel wat urban spots laten vallen en wordt al wat onrustig in de auto. Maar aangezien het donker is waneer we bij ons appartement aankomen en we een hele lange reis van zestien uur achter de rug hebben, besluiten we maar om een chill-avond in te lasten.

Nosal
’s Ochtends genieten we van een prima ontbijt en Alan staat al vroeg aan onze deur om ons mee te nemen naar één van de mooie gebieden die Zakopane rijk is. Vol verwachting en met onze poedergear aan zitten we in de auto op weg naar Nosal. Polen is erg sfeervol en als we de parkeerplaats op rijden zien we overal kraampjes en winkeltjes tussen de geparkeerde auto’s. We krijgen van Alan en zijn crew redelijk verbaasde blikken als we uitstappen met onze nieuwste poedergear. Hellbents, mini-stokken, Imperium-snowboard, Roy met skinny jeans aan en ‘ubër baggy’ Maaiky. Nee, Polen heeft nog niet heel veel meegekregen van de newschool movement. Niks mis mee natuurlijk, dat betekent des te meer poeder voor ons.

Alan legt uit dat dit het gebied is met de beste pistes voor wat carve-oefeningen en racetrainingen. Hij krijgt echter al snel door dat we daar niet echt voor komen. Het gebied heeft ook een klein funpark. Leuk om een paar runnetjes door te doen en beginnende freestylers kunnen hier zeker hun niveau verbeteren, maar echt spectaculair is het niet. Wij zijn snel klaar met de verkenning van het gebied: één stoeltjeslift en een paar sleepliften die op hetzelfde punt uitkomen, met drie pistes om naar beneden te glijden. Aangezien het de dagen ervoor heeft gedumpt, willen we de poeder opzoeken, maar alles is zo vlak dat er weinig uitdagende afdalingen te vinden zijn. Dan moeten we zelf maar wat actie creëren! We vinden een omgevallen boom met een redelijke inrun en drop erachter. Omdat het al laat is besluiten we om nu de kicker te bouwen, maar wachten we tot de volgende dag om hem te hitten. Op de terugweg vinden we aardig wat urban spots die we zeker moeten onthouden voor later.

De volgende dag is het weer omgeslagen en is het redelijk bewolkt, met af en toe een hele dikke dump van wit goud. Toch willen we de spot van gisteren doen en besluiten we dat de foto ook wel gaaf wordt met dikke sneeuwvlokken in het beeld. Na een heerlijke sessie is er zelfs nog tijd over om naar het volgende gebied te gaan. Ook dit kleine gebied bestaat uit drie liften en biedt niet veel uitdaging. We vragen daarom aan Alan of er ook een serieuzer deel is met wat meer verticale meters en een wat uitdagender terrein. Hij belooft ons dat we na morgen Zakopane nooit meer willen verlaten omdat hij ons meeneemt naar het ‘Whistler van Polen’. Wij zijn stoked, benieuwd, maar ook wat terughoudend met ons enthousiasme, aangezien Polen qua niveau tot nu toe meer wegheeft van indoorpistes dan van echte bergen. We besluiten om die avond het centrum van Zakopane maar eens op te zoeken om een lekker hapje te gaan doen en cultuur op te snuiven.

Cultuur
Zakopane heeft een centrum dat op een kleine stad lijkt met daaromheen veel leuke chaletjes en appartementen. De hoofdstraat heeft alles wat je wilt qua winkels, barretjes en restaurantjes. Met permanente kerstverlichting en de vele vriendelijke mensen is het een heel leuke plek om de avond door te brengen. We besluiten om bij een Mexicaans restaurant te gaan eten en daar ‘St. Patricks Day’ te vieren. Dit lijkt ons een goede combinatie: voldoende eten, Mexicaanse biertjes en natuurlijk Tequila!

Door de late avond, een grote kater en het slechte weer besluiten we om onze trip naar ‘het Whistler van Polen’ uit te stellen, de dag rustig door te brengen en ‘s avonds een urban spot te gaan zoeken. We vinden een leuke rail/drop-combinatie naast de hoofdlift van het gebied. Helaas worden we op deze spot weggestuurd door de security en vlak daarna begint het erg hard te sneeuwen. Na een weinig succesvolle sessie keren we maar terug naar het appartement om een beetje te relaxen met een biertje en een hele slechte, in het Pools nagesynchroniseerde film.Op de terugweg vinden we aardig wat urban spots die we zeker moeten onthouden voor later.

Het ‘Whistler van Polen’
De volgende dag is het weer bijgetrokken en gaan we naar Kasprowy Wierch: het grootste skigebied met een grote gondel, gebouwd in 1930, en drie stoeltjesliften. Dit gebied ziet er qua freeridemogelijkheden inderdaad een stuk veelbelovender uit. Er is de afgelopen dagen veel sneeuw gevallen en de zon komt door, dus we staan te popelen om wat verse pow onder onze voeten te krijgen.

Als we de gondel uitstappen, vinden we aan onze linkerhand een mooi stuk terrein. Vergis je niet, het is nog steeds geen Engelberg of Verbier, maar wij kunnen zeker ons ei kwijt. Na het steile gedeelte komen we meteen weer op de route naar de parkeerplaats, waar we nog wat kleine treeruns kunnen doen. We vermaken ons hier supergoed. Zo goed zelfs dat wij de volgende dag pas foto’s zijn gaan maken. Deze dag was simpelweg té goed om ook maar even stil te moeten staan!

Na weer een nacht met erg veel sneeuw worden we de volgende ochtend wakker met een druppelend geluid naast ons raam. Het is negen uur en het dooit nu al in het dorp: de sneeuw verandert in sneltreinvaart in één grote slushpuppy. Wij hopen dat het boven nog wel goed is en we stappen met onze poedergear snel de gondel in. De eerste paar runs zijn zeker zo goed als gisteren maar rond elf uur is het al zo warm dat alles is veranderd in een dikke papperige brij, waardoor we geen meter meer vooruitkomen. Op de weg terug schijnt de zon volop maar we vinden toch nog een leuk stukje om te hiken. Ik drop eerst, doe een paar turns, vlieg een heel klein stukje en sta weer beneden.

Roy staat klaar en er verzamelt zich wat publiek dat deze ‘extreme snowboarder’ wel heel interessant vindt. Nadat hij dezelfde run heeft gedaan wordt Roy door één van de toeschouwers geroepen. Je raadt het misschien al: skipatrol. Blijkbaar is het verboden om ook maar één meter naast de piste te komen, omdat het hele gebied een natuurgebied is. De skipatrol legt in gebrekkig Engels uit dat er regels zijn, vraagt Roy om zijn id-kaart en, daar komt het bonnenboekje. Dat ze je een waarschuwing geven en eventueel je pas afnemen, dat kennen we wel, maar een bon krijgen op de piste? Dat is nieuw! Omgerekend komt de boete neer op zestig euro en deze moet direct betaald worden. Door een beetje af te dingen en te beweren dat we echt niet meer cash bij ons hebben, komen we uiteindelijk uit op de helft. Ach, voor een goede afdaling hebben wij wel wat over.

Urban
De volgende dagen besteden we aan urban spots die we in de dagen hiervoor al hebben gezien. We vinden een kleine wallride achter het spoor met wat gezellige spuitbuskunst, een leuk railtje voor Roy en nog een industriegebied met wat opgestapelde pallets en een leuke drop erachter. Jarno is lekker bezig met zijn fl itsers en Roy en ik shapen alles. Het maakt de lokale bevolking ook echt niet uit dat je in hun achtertuin aan het scheppen bent. Iedereen is super vriendelijk en vooral erg verbaasd over wat wij op onze lange latten en snowboard doen.

Terugweg
Op de terugweg besluiten we langs het Auschwitz-museum te gaan en het kamp te bekijken. Dit is een echt een must en maakt maar weer eens duidelijk hoe goed wij verwende sneeuwreizigers het eigenlijk hebben. Vanuit Auschwitz rijden we door naar de studentenstad Krakòw om de serieuze stemming te compenseren. Met een borreltje in het oude centrum blikken we terug op onze trip: Zakopane is een opkomend skigebied, erg gezellig, heel gastvrij met veel sneeuw, maar men moet qua skimogelijkheden nog erg veel investeren om het echt op te kunnen nemen tegen de grotere Europese skigebieden. Maar met een tiental liften erbij, wanneer de kleine gebieden met elkaar worden verbonden en met een betere infrastructuur komen ze aardig in de buurt. Tot die tijd zouden wij nog even wachten om dat ene weekje wintersport in dit deel van Polen te boeken.

Wil je meer informatie? Kijk dan op:
www.zakopane-life.com
www.sunshineworld.co.uk
www.sunshineworldpoland.com