20-02-2018 - Skiën, Nieuws, Leesvoer

Drone, camera, action!

“Oké, als jullie daar verderop nu indroppen dan ga ik daar op die ridge staan met de camera.” We staan letterlijk één minuut bovenaan de Gemsstock in Andermatt en hebben nog geen meter skiën in de benen. Maar Jaap, onze cameraman zet ons gelijk op scherp. Nadat hij zich gepositioneerd heeft en wij nog een beetje beduusd bovenaan staan, neemt Jurgen het voortouw. Hij heeft direct een lekker tempo en zet een mooie lijn neer. Vervolgens is het mijn beurt; de eerste paar bochten gaan nog een beetje onwennig, maar de sneeuw is onverwacht goed en geeft veel vertrouwen, zodat ik al snel in de flow kom. Ook Maarten en Martijn laten zien dat ze zonder warming-up run een lekkere lijn kunnen neerzetten die op beeld niet misstaat. De toon is gezet.

Tekst: Paul van der Vlis // Beeld: MRTN

De cameraman is de baas

Wij komen regelmatig in de Zwitserse Alpen maar om één of andere reden zijn wij nog nooit in de freeridemekka’s Andermatt en Engelberg geweest. Deze week gaat dat veranderen! Wij hebben het doel een korte ski film te maken waar een lekkere dosis actie in zit, maar die vooral ook het plezier van de bergen toont en deze gebieden lijken zich daar perfect voor te lenen. Dit jaar hebben wij ons vaste team (Maarten, Martijn en ik) uitgebreid met skiër Jurgen Saurens en Jaap. Naast een goede aanvulling vanuit teamperspectief ook nog eens twee goede vrienden waar we al lang niet meer mee in de sneeuw hebben gestaan. We kunnen niet al te lang blijven nagenieten van onze eerste run, want Jaap stuurt ons gelijk weer op pad naar een paar mooie onverspoorde poeder velden. Ondanks de vrij hoge temperaturen houdt de sneeuw zich goed. In een ochtendje hebben we gelijk al een aantal lekkere shots op camera.

We besluiten vervolgens het Feisental in te skiën om opnieuw de gondel richting Gemsstock te kunnen pakken. Het stuk dat we op het oog hebben levert al snel een conditietest op. Er ligt weinig sneeuw, waardoor er overal struiken boven de sneeuw uit steken. Bovendien is het onderste gedeelte niet alleen de exit van onze route, maar ook anderen bleken hetzelfde idee te hebben gehad. Het is hier inmiddels helemaal kapot geskied, er valt hier niets te winnen. We skiën daarom rustig naar beneden zonder al te veel energie te verspillen. Ik heb wel medelijden met Jaap, die zwaar bepakt met cameragear op zijn snowboard zijn weg moet vinden.

Couloirs en drones

In de middag is het tijd om de achterkant van de Gemsstock en Gurschenstock te skiën. Al snel stuiten wij op een perfecte couloir. Volledig onverspoord en een perfecte steilheid om het gas goed open te kunnen zetten. Gezien de vele lawineongevallen de week ervoor in de gehele Alpen, gaan wij voorzichtig te werk. We maken een risicoanalyse en vragen goed door bij onze gids die van mening is dat het veilig is. Na een kort overleg gaan we ervoor. Tijd om de drone in de lucht te gooien. Na een paar fly-by testen met de DJI droppen we een voor een in. Het is moeilijk te zeggen wie meer stoked is, de skiërs vanwege de afdaling of drone-operator Jaap vanwege de beelden. Onderaan de couloir is het weer tijd om de vellen onder te binden om de vallei uit te komen. Een mooi moment om een paar snijshots te schieten. Maarten vindt het halverwege het stijgen wel een goed idee om het nog een keer te doen, omdat hij een mooi plaatje voor ogen heeft. Met frisse tegenzin laten we ons weer een stuk afzakken over het stuk dat we net hebben afgelegd, om zo opnieuw hetzelfde stuk omhoog te kunnen lopen. Alles voor een shot, zullen we maar met lichtelijk vermoeide grijns zeggen.

Earn your Turns

De volgende dag in Andermatt pakken we op een andere manier aan. We kiezen een mooie kom aan de achterkant van de Gemsstock, dat onze basis wordt. Vanuit dit punt vellen we telkens omhoog naar een mooie lijn. Het voordeel hiervan is dat je een lijn meerdere malen kunt skiën en zo kunt perfectioneren. Ook geeft het cameraman Jaap de gelegenheid om de juiste positie te kiezen en verschillende hoeken uit te proberen. Dat klinkt natuurlijk allemaal heel logisch en leuk totdat Jurgen zijn oog laat vallen op een mooie – maar exposed – route. De vellen kunnen we niet gebruiken om daar te komen, het is te steil en er komen te veel stenen door het sneeuwdek. We binden de ski’s op de rugzak en beginnen onze klim. Het is lastig grip te vinden, bij de ene stap zak ik tot mijn heupen weg in de sneeuw en bij de volgende glijd ik weer uit over het grind. Mijn hartslag schiet dan ook al snel naar het maximum. Na veertig minuten, wat wel twee uur leek, bereiken we ons doel. We nemen even de tijd om op adem te komen met wat eten en drinken. Martijn en Jaap staan al in de diepte klaar met camera en drone. Uiteraard zonder verhoogde hartslag of zweet op de rug. Na kort overleg over de walkietalkie skiën we een voor een naar beneden. Alle pijn en vermoeidheid van de hike is direct vergeten wanneer ik onderaan uitkom en high fives kan uitwisselen met de rest. De run voelde niet alleen goed, het beeldmateriaal lijkt ook goed te zijn.

Engelberg

We hadden nog veel langer in Andermatt kunnen blijven om elke dag nieuwe routes te ontdekken maar we hebben afgesproken met een gids in Engelberg. Door de hordes Japanse toeristen banen we ons een weg naar de gondel die ons naar de legendarische Titlis zal brengen. Voordat we onze gids ontmoeten doen we de eerste dag nog een eigen verkenning. In de gondel zijn we wel een beetje teleurgesteld over wat we zien. De temperatuur in het dal is rond de vijftien graden Celsius en het is duidelijk dat zelfs de sneeuw op de ruim 3000 meter hoge Titlis hieronder te lijden heeft. Bovendien is er een week voor onze komst een ongekend grote lawine losgekomen op de Steinberg, waardoor alleen de blauw glanzende gletsjer is overgebleven. De potentie van het gebied is direct duidelijk, maar de sneeuwkwaliteit is belabberd. Vanwege de mix van ijs en slush hebben we er een hard hoofd in dat we hier voldoende mogelijkheden gaan vinden om te filmen en te fotograferen.

Toch maar last minute van locatie veranderen? Maar onze gids bewijst de volgende dag zijn meerwaarde. In plaats van de Titlis neemt hij ons mee naar de Jochpass. Van daaruit lopen we twintig minuten in de brandende zon omhoog om aan de andere kant op een noordhelling te kunnen skiën. Deze afdaling hadden we zelf ook al vanuit de verte gespot, maar leek vanuit die hoek te exposed en ijzig. Eenmaal boven aangekomen blijkt de sneeuw perfect te zijn, al weten we niet zeker hoe dicht de rotsen onder het oppervlak liggen. Twijfels die ook bij de gids door het hoofd spoken. Maar weer is het Jurgen die onze twijfel wegneemt door voor we precies weten wat er gebeurt in te droppen. Beneden aangekomen roept hij direct door z’n walkietalkie: “De sneeuw is super, vol gas en knallen maar!” Veel meer is er niet nodig om de rest van ons letterlijk in de ski’s te laten springen om achter hem aan te gaan. Maar dan komt Jaap tussendoor: “Er moet gefilmd worden, dus wacht totdat ik klaar sta!” Met een drone en camera op zijn rug klimt hij nog een stuk verder om uiteindelijk positie te kiezen op een smalle en steile richel. Ik zou me er niet op mijn gemak voelen, maar Jaap lijkt er geen problemen mee te hebben.

Met het gezoem van de drone boven ons hoofd zetten we een voor een onze lijn in. Jurgen had gelijk, de sneeuw is super. Als we allemaal weer beneden staan met een dikke grijns, zijn we toch nog niet helemaal voldaan. We kunnen die run sneller en beter skiën. Dus nog een keer naar boven, en nog een keer, en nog een laatste, derde keer. De felle zon zorgt dat de sneeuw op de zuidhelling zo zacht wordt dat we volledig wegzakken en we moeten overschakelen van bootpacken naar omhoog vellen. De afdaling blijft dankzij zijn noordelijke ligging gelukkig onveranderd goed en we skiën steeds technischere lijnen op hogere snelheid.

GOLDEN HOUR

Tegen het einde van de dag zijn wij voldaan, maar we hebben nog één belangrijk shot op de lijst staan. Hiervoor moeten we wachten op Golden Hour, het moment voordat de zon ondergaat en het licht het mooist is. Vlak voor sluitingstijd van het gebied kopen we een paar biertjes in een restaurant en we beginnen aan een korte hike naar een bergpiekje zonder naam. Misschien zonder naam, maar wel bekend dankzij een beruchte 52 meter hoge cliffdrop van Jamie Pierre. Onder het genot van de biertjes wachten we totdat de zonsondergang start. Langzaam komt het skigebied onder ons tot rust. Alle skiërs en boarders verdwijnen in de diepte en de liften komen tot stilstand. Het enige geluid dat ik hoor is die van de wind. Maar het is helaas van korte duur, want in de verte komt er een leger pistebullies aanrijden. Voordat we aan de laatste afdaling van de dag beginnen kijken we voorzichtig naar beneden vanaf het punt waar Jamie Pierre in 2004 naar beneden is gesprongen. Ontzag is het enige juiste woord dat naar boven komt. Hoe goed het ook voor de film zou zijn, we zijn het er snel over eens dat we Jamie niet na gaan doen. Op het moment dat de zon uiteindelijk onder begint te gaan pakken we snel onze spullen bij elkaar. Iedereen weet z’n rol en wat er moet gebeuren. De drone gaat de lucht in en ik klik in mijn bindingen. Lights, camera, action!

 


Natuurlijk kan je voor het gemak abonnee worden, zodat je volgend jaar het nummer lekker thuis ontvangt. Daarnaast is het ook mogelijk om het nummer los te bestellen in onze webshop.

 

 

 van